یک قسمت خوب از زندگی
پشت کامپیوترم نشستم. بعد از چند وقتی دارم با جمشید چت میکنم. صحبت از فوتبال میشه. میگم من بعضی هفته ها چهارشنبه ها میرم. میگه کجاست حدودا سالنتون؟ به ذهنم میرسه نیازی نیست آدرس بدم. نقشه ی گوگلو باز میکنم و با دو سه تا کلیک دو تا عدد طول و عرض جغرافیایی رو در میارم و میدم بهش.
اونم میگه ما هم میریم فوتبال. این هفته اگه میتونی بیا با ما بازی کن. منم که دوس دارم بعد مدت ها ببینمش، قبول میکنم. بهش میگم زمان و آدرس بده. زمانش رو میده به اضافه ی دو تا عدد. تو تقویم گوگلم اون زمان خالیه. یه کم دیرمه. یه رویداد درست میکنم توی تقویم و دو تا عدد رو تو فیلد لوکیشنش مینویسم. میگم یه ساعت قبلش برام notification بیاره. خدافظی می کنم چون دیرمه. همه این کارا پشت کامپیوتره.
روز قراره. بیرونم. گوشیم میلرزه و اعلام میکنه یه ساعت مونده به قرار (البته حواسم بوده ها). بهم دو تا عدد رو هم که تو کامپیوتر وارد کرده بودم نشون میده. لمسشون میکنم. گوگل مپز گوشیم میاد بالا. جی پی اسم اتفاقی روشنه.
رو نقشه نشون میده قرارت اینجاست، توام اینجایی! مقصد و لمس میکنم و میگم چه جوری برم. گوگل با رعایت خیابونای یه طرفه، ارجحیت دادن به بزرگراه ها نسبت به خیابونا و خیابونا به کوچه ها، نزدیکترین مسیرو بهم نشون میده روی نقشه!
پینوشت یک: این داستان کاملا واقعی بود. ولی یه زمانی تصورش سخت بود برامون.
پینوشت دو: برای تجربه کردن این سناریو، لازم نیست آدم پولداری باشید. چیزایی که لازم دارید ایناست:
یه کامپیوتر
یه گوشی مثلا دویست تومنی اندروید مثل X8 سونی
یه ارتباط جی پی آر اس (البته اگه یه شبکه ی وایرلس نزدیکتون باشه، حداقل هزینش مثلا ماهی سیزده هزار تومن با یه مودم چهل هزارتومنیه (استفاده از اندروید بدون شبکه وایرلس، خیلی استفاده ی ناقصیه به نظر من)، میشه نقشه ی گوگل رو برای هر شهر دلخواه داونلود کرد تا بشه به صورت آفلاین تو خیابونا ازش استفاده کرد. البته برای کشف کوتاهترین مسیر حتما به جی پی آر اس توی خیابون نیاز دارید)
