خودپرستی و رفاقت

حتی رفاقتمون هم باج دادنی شده. یادمه کوچکتر که بودم فک می کردم چرا هر کدوم از دوستام فقط یکی دو تا دوست صمیمی دارند و اگه کس دیگه ای هم ازشون کمک بخواد بهش کمک نمی کنند. الان خوب می فهمم دلیلشو. ما اصلا تو زندگی نمی تونیم کلا رو کمک کسی حساب کنیم. فقط با یکی دو نفر رفیق می شیم و انقد بهش باج می دیم و براش مرام می ذاریم به هوای اینکه تو بدبختیامون کمکون کنه. بیشتر از اینم نمی تونیم رفیق داشته باشیم چون اگه وقت و مرام کافی نذاریم، با یه دوستی کم عمق تر بهتره رو کمک کسی هم حساب نکنیم.
[caption id="attachment_31" align="aligncenter" width="469" caption="دوستی با حیوون خانگی بهتره یا آدم؟!"][/caption]
این میشه که یه جوون 21-22 ساله میاد می گه ما کلا سود-based و خود پسندانه زندگی می کنیم. قوانینو واسه خود پرستیمون رعایت می کنیم تا زنده بمونیم و محبتمونم به دیگران واسه اینه که بهشون باج بدیم که بهمون محبت کنند. همه چیزمون تو خودپرستیمونه. به نظرتون دنیا داره به کجا می ره؟؟ بی خود نیست که بعضیا حیوون خونگیشونو بیشتر از آدما دوس دارن و بیخود نیست که دوست دخترم واسه پیچوندن من میگه آدم می تونه عاشق یه جسم بی جان بشه، یا یک گل یا یه گربه…